هَذَا بَلَاغٌ

الْعَفَافُ زِینَةُ الْفَقْرِ وَ الشُّکْرُ زِینَةُ الْغِنَى. (کلمات قصار 68)

ترجمه: عفاف زینت‌بخش فقر است و شکر ثروت را زیبا می‌سازد.

توضیح:

یعنی هیچ‌کدام از فقر و ثروت به‌خودی نه زشت است و نه زیبا. هر دو خالی هستند و تعینی ندارند. چیز دیگری باید به آنها ضمیمه شود تا ارزش مشخصی پیدا کنند.

فقر با عفاف زیباست و بدون آن زشت است. ثروت همراه با سپاس و قدردانی از خالق و مخلوق زیبا می‌شود و بدون آن زشت می‌گردد.

به‌طور کلی همه انواع داشتن‌ها و نداشتن‌ها به همین صورت است. هیچ‌کدام به‌خودی خود نه خوب است و نه بد؛ نه زشت و نه زیبا. واکنش و موضع‌گیری انسان در آن موقعیت‌هاست که به آنها ارزش می‌دهد.