دنیا و یکی از کارهای انبیاء

 

وَ هُوَ الَّذِی أَسْکَنَ الدُّنْیَا خَلْقَهُ وَ بَعَثَ إِلَى الْجِنِّ وَ الْإِنْسِ رُسُلَهُ، لِیَکْشِفُوا لَهُمْ عَنْ غِطَائِهَا وَ لِیُحَذِّرُوهُمْ مِنْ ضَرَّائِهَا. (خطبه 183)

ترجمه: و اوست که خلقش را در دنیا سکونت داد و پیامبرانش را به سوی جنیان و انسان‌ها فرستاد تا پوشش دنیا را برای‌شان کنار زنند و درباره زیان‌هایش به آنها هشدار دهند.

 

توضیح:

حقیقت دنیا پوشیده و ضررهای آن پنهان است. یکی از رسالت‌های مهم فرستادگان الهی این است که ماهیت دنیا را نشان دهند و ضررهای آن را آشکار کنند.

شاهد این مطلب آن است که عموم مردم، دنیا را اصلا نمی‌شناسند و به همین علت در فکر ضررهای آن نیستند. آنان فقط در پی سود و لذت‌های آن می‌دوند. دنیا را سرشار از سود و لذت و حلاوت می‌دانند و دنبال راه‌های رسیدن به این چیزها هستند. دنیا را معدن عظیمی از امکانات تلقی می‌کنند که باید حداکثر رفاه را از آن استخراج کرد. هیچ از آفت‌های خطرناک آن نمی‌ترسند؛ بلکه خبر ندارند. انسان‌ها نسبت به دنیا و خوشی‌های آن بی‌نهایت خوش‌بین‌اند؛ دنیایی که تباهی‌شان در آن است.